60 Rozdział

 Esme:

    Minął rok odkąd Rosalie znalazła chłopaka, którego zaatakował ogromny niedźwiedź. Dziewczyna ukazała wówczas, jak wielką silną wolę posiada, którą zaskoczyła mnie, jak i mojego męża. Przybyła z nim na rękach do naszego domu, a mnie zamurowało; nie miałam pojęcia, co mogę zrobić, jak się zachować w takiej sytuacji, gdzie czuję tylko ludzką krew, która odbiera mi powoli zmysły. W ostatniej chwili się otrząsnęłam i chwyciłam za słuchawkę, dzwoniąc po Carlisle'a, opowiadając, że zdarzyła się okropna sytuacja, która nie cierpi zwłoki. Blondyn zjawił się w szybkim tempie i wtedy Rose poprosiła go oto, czego tak bardzo się obawiałam - pragnęła bowiem, aby mój mąż przemienił obcego wampira w to, czym sami jesteśmy. Przez moje myśli przebiegło od razu, że on tego nie zrobi, nie spełni jej prośby, ponieważ przyrzekł, że nigdy więcej żaden człowiek nie zostanie wampirem z jego powodu.  Myliłam się
    Chłopak, którego uratowała moja przybrana córka, nazywał się Emmett. Nie spodziewałam się w żadnym stopniu, że tak bardzo ucieszy się z tego, że został wampirem. Jego radość przeszła wówczas na mnie i również cieszyłam się wraz z nim, a szczególnie z tego, że mam kolejnego syna, kolejnego Cullen'a i członka rodziny. Cieszę się, że rozrasta się ona w takim tempie. Może kiedyś będzie jeszcze ktoś, kogo nazwę córką lub synem? Nie, nie chcę, aby kolejna osoba przechodziła przez ten koszmar tylko z moich zachcianek, by mieć więcej dzieci! To złe!
    Kolejne lata z Emmett'em, który postanowił, że zostanie z nami i jak powiedziałam Carlisle'owi, dzieląc się moimi przypuszczeniami, został również ze względu na Rosalie, która - jak było widać na pierwszy rzut oka - bardzo mu się podobała. Nawet się nie spostrzegłam, gdy moja przybrana córka kroczyła z moim mężem pod ramię w stronę ołtarza. Miała piękną białą suknię, która sięgała do kostek i była wykonana z satyny, mająca wiele złotych detali. Przed moimi oczami ciągle miga wspomnienie, jak Emmett uniósł jej welonik, który opadał jej na twarz, i złożył na jej wargach namiętny pocałunek. Gdybym mogła płakać, to ryczałabym jak bóbr! Było to tak urocze! Od razu przypomniał mi się mój i Carlisle'a ślub. Te emocje: szczęście, zdenerwowanie, strach - chciałam przeżyć to od nowa i jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz i tak już przez całą wieczność stawać przed nim, chwytać jego dłoń i wyznawać przysięgę miłości.
    A co do mnie i mojego męża... Dziesięć lat spędziliśmy jednak bez Emmetta i Rosalie, gdyż musieliśmy wybudować im osobny dom, bo jak tu znieść te jęki i krzyki przyjemności dzień w dzień?! Już w pewnym momencie nawet mi nerwy puściły i to właśnie ja zdecydowałam, aby zamieszkali w osobnym mieszkaniu. Odwiedzali nas raz na tydzień, ponieważ byli mocno zajęci sobą. No cóż... taka jest miłość i nic na to nie poradzę. Mimo, że tak bardzo mnie wtedy denerwowali, to byłam szczęśliwa, że tak dobrze im razem. Dzięki właśnie temu mogłam w spokoju nacieszyć się Carlisle'm - sam na sam w salonie przy kominku. Edward'a bardzo często nie było, przez co martwiłam się o niego z dnia na dzień coraz to bardziej. Chodził przygnębiony z opuszczoną głową. Był samotny, co mnie, jako jego matkę - i co, że przybraną - bolało jego zachowanie najmocniej. Cierpienie syna odciska wielkie piętno w sercu i nie może zejść, póki właśnie ten syn nie będzie uśmiechnięty, więc u mnie najwyraźniej jeszcze na długo zamieszka.
    Tak właśnie minęło nam dwadzieścia lat. Nie były może jakieś najbardziej ciekawe, prócz nowego członka rodziny, jak i jego ślub z Rosalie, która przyjęła nazwisko Hale, ponieważ kazirodztwo nie jest mile widziane, a że nie są ze sobą ani trochę spokrewnieni, to nie mamy tak czy siak problemu z ich małżeństwem.
    Rozpoczęły się lata pięćdziesiąte. Siedziałam w salonie, czytając książkę, Edward z moim mężem namiętnie dyskutowali o Bóg wie czym, a Rose i Emmett grali w szachy. Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Spojrzałam na Carlisle'a, który zmarszczył brwi. Były to zdecydowanie wampiry. Wraz z Aniołem udałam się na powitanie naszych gości. Otworzyłam drzwi i ujrzałam dwie osoby - kobietę i mężczyznę. Ona była mała, uśmiechnięta i przypominała, hym, chochlika? Tak, to dobre słowo! Zaś on... Był wysoki, muskularny, przystojny, a jego twarz nie ukazywała żadnych emocji w przeciwieństwie do jego towarzyszki, która szczerzyła się do nas swoimi równymi zębami.
    Alice i Jasper - tak się nazywali. Chętnie przyłączyliśmy ich do nas, gdyż przez moje miękkie serce nie mogłam ich zostawić. Kiedy tylko zobaczyłam, jak są brudni i zaniedbani, to od razu kazałam im iść się umyć, a następnie zaproponowałam polowanie, gdyż zauważyłam, że ich oczy są miodowe - jak nasze. Alice opowiedziała nam, że ma pewien dar, dzięki któremu widzi przyszłość, w której ukazaliśmy się jej my, jak pijemy krew zwierzęcą, więc sama też zaczęła i uczyła Jasper'a tego samego, gdyż on zawsze żywił się ludzką krwią. Nie opowiedział nam swojej historii, nie chciał. Czyżby miał coś na sumieniu?
    W naszej rodzinie była to kolejna para, która momentalnie się w sobie zakochała. Już po roku odbyło się dość skromne wesele, gdyż moja nowa przybrana córka nie chciała przepychu, ponieważ jej przyszły mąż nie życzył sobie tego. Ślub sam w sobie robił wrażenie. Delikatny i uroczy wygląd sali bez zbędnych rzeczy. Rosalie, gdy cała uroczystość dobiegła końca, zapragnęła poślubić swojego męża jeszcze raz, na co zrzedła mi mina, ale Carlisle się zgodził! Cóż za pech! To już nie ta sama magia, a ja szczerze nie miałam już ochoty na kolejne przyjęcia, szczególnie dlatego, że widziałam, jak stan Edward'a pogarsza się z każdą chwilą. Nie miałam pojęcia, co mam zrobić! Zwracałam się do mojego męża, ale on mówił, że na pewno nic mu nie jest, że to po prostu taki okres i mu przejdzie, ale żeby już tak się zachowywał ponad dwadzieścia lat?! Nie, to nie jest normalne!
    Zebrałam się na odwagę i spytałam go szczerze, o co chodzi. Milczał długi czas, aż w końcu wtulił się we mnie i przesiedzieliśmy tak całą noc, aż w końcu wstał i powiedział, że już nigdy nie znajdzie. Nie miałam pojęcia, o czym mowa, ale zapewniłam go, że jego poszukiwania szybko się skończą, lecz jak zawsze Esme musiała się mylić! Co za los pechowca...
    Minęło bowiem jeszcze pięćdziesiąt sześć lat, a nic się nie zmieniło w związku z moim przybranym synem - Edward'em. Z czasem zrozumiałam, że chodzi tu o poszukiwanie miłości. Pragnął jej bardzo, widząc, jak my wszyscy jesteśmy zakochani, a dokładnie Rose, Emmett, Alice, Jasper... Ja i Carlisle'a... Muszę przyznać, że między nami jest coraz to gorzej. Mój mąż cały czas przesiaduje w szpitalu, zachwycając się techniką dwudziestego pierwszego wieku, który jak dla mnie był całkowicie bezsensowny, zbudowany na samej elektronice. Tęskniłam za latami dwudziestymi dwudziestego wieku. Anioł zawsze był przy mnie, gdy go potrzebowałam. Mówił mi tak często, że mnie kocha i tęskni za mną w każdej sekundzie, gdy jest nawet w innym pokoju. Już od lat nie przyniósł mi nawet głupiego kwiatka, a o naszym współżyciu nawet już nie wspominam! Miałam tego wszystkiego serdecznie dość! Kiedy ostatnio zamieniliśmy chociaż słowo, które nie dotyczyło jego pracy?
    Teraz wiem, co czuje Edward - samotność, pustkę. 

_____________________________

    I oto rozdział 60, który zbliża nas do końca. Jak widzicie zostało tu opisane w skrócie, hym siedemdziesiąt sześć lat z życia Cullen'ów? Tak, tyle - tak myślę. :D Znajdujemy się w punkcie przed spotkaniem Belli, co zakończy także moje opowiadanie o C&E, jak już teraz zdradzam. :) Wiem, że może komuś się nie spodobać, jak to skróciłam, ale stwierdziłam, że nie będę opisywała tych lat, gdyż nie tyle, że mi się nie chciało, lecz wydaję mi się również, że byłoby to kompletnie bezsensowne... No dobrze, więc liczę na liczne komentarze i że rozdział przypadnie wam do gustu. :)