53 Rozdział

Esme:


    Ogromne krople deszczu bębniły w dach. Obserwowałam przez okno, jak rozpryskują się, gdy spotykają się z ziemią. Błyskawica przecięła ciemne niebo, a po chwili do moich uszu doszedł grzmot. Z oddali można było dojrzeć, jak mężczyzna w czarnym płaszczu biegnie pod gazetą, która była już całkowicie przemoczona. Drzewa gięły się przy ogromnych podmuchach wiatru. Muzyka, puszczana z gramofonu, dodawała temu obrazowi tajemniczości, skłaniała do przemyśleń.
    Obróciłam się od okna, muskając przy tym opuszkami palców szary parapet. Spojrzałam na blondyna, który siedział na skraju ogromnego, małżeńskiego łoża z baldachimem. Opierał się łokciami o kolana, a twarz miał ukrytą w dłoniach. Załamany człowiek, bez wyrazu, szary i zasmucony, przygnębiony.
    Usiadłam obok niego, jedną ręką obejmując go, a drugą kładąc na jego udzie. Czułam, jak jego ciało jest całe spięte. Westchnęłam cicho, kładąc głowę na jego plecach. Pocałowałam go w okolicach łopatek.
   - Carlisle - szepnęłam. - Przestań. To była dobra decyzja. Uratowałeś kogoś od śmierci - powiedziałam, starając się podnieś na dachu swojego małżonka, który wciąż pozostawał niewzruszony. - Carlisle!
    Denerwowało mnie jego zachowanie. Od dwóch dni chodził, a dokładnie siedział lub leżał, przybity. Zadzwonił do szpitala, że chce wziąć wolne, chodź zapewniałam go, że ja i Edward sobie poradzimy. Rozmawialiśmy - czyli ja mówiłam, a on słuchał - że dobrze uczynił i aby przestał się obwiniać, lecz to wszystko było na nic. Aniołowi ze smutku opadły skrzydła, co mnie samą wprawiało w nieprzyjemny nastrój.
    Gdy nadal nic nie mówił, w ciągu przeszło sześciu minut, wściekła wstałam i popatrzyłam na niego, kładąc dłonie na biodrach. Podniósł wzrok, lustrując mnie przez chwilę, po czym znów go opuścić, by zapaść się w swoich zamyśleniach. Tego nie da się więcej znieść! Nie dość, że mój mąż jest w depresji, to z jednego z pokój gościnnych dochodziły krzyki tej biednej dziewczyny. Poprosiłam Edward'a, by nad nią czuwał, z nadzieją, że może coś ich połączy, lecz była to głupia myśl, bacząc na wydarzenia.
    Nagle wszystko ucichło - deszcz i dziewczyna. Spojrzałam na Carlisle'a, jednak go nie było. Wybiegł w wampirzym tępię, zostawiając mnie tu samo. Przymknęłam lekko powieki, aby wziąć głęboki wdech, po czym wyszłam z sypialni, stukając przy tym obcasami.
    Szłam prosto, aby następnie skręcić w lewo i potem w prawo, wchodząc do pokoju. Ujrzałam tam stojącego mojego małżonka i syna, którzy zasłaniali mi widok. Wielkoludy, przesuńcie się!, pomyślałam, a Edward natychmiastowo zrobił mi miejsce pomiędzy nim a Carlisle'm. Chwyciłam swojego ukochanego za dłoń moimi obiema drobniejszymi dłoniami, gdy ujrzałam blondynkę, tulącą się do ściany. Głośno sapała, przyglądając się najpierw nam, a potem otoczeniu, aby ponownie zwrócić wzrok na nas. Zacisnęła pięści na sukience, w którą ją przebrałam. Oczy dziewczyny były przesycone czerwienią.
   - Spokojnie, kochanie, już wszystko dobrze - powiedziałam do dziewczyny, aby przerwać niezręczną ciszę. Puściłam dłoń Carlisle'a, by zbliżyć się o krok do blondyny. - Jestem Esme, a ty zapewne Rosalie, prawda? - spytałam, ukazując na twarzy sztuczny uśmiech, gdyż bałam się, jak diabli!
    Dziewczyna ogarnęła mnie wzrokiem. Wyprostowała się i podeszła do mnie.
   - Tak, nazywam się Rosalie Hale - powiedziała, unosząc głowę. Była ode mnie o wiele wyższa, przez co czułam się dość dziwnie. - A teraz, proszę was o wyjaśnienia. Skąd się tu znalazłam i dlaczego wszystko jest takie dziwne? Do tego piecze mnie gardło... Mogliby państwo, Cullen - nie mylę się, prawda? - zawołać służbę, bo jestem spragniona.
    Położyłam jedną dłoń na ustach. Biedna dziewczyna, nie ma o niczym pojęcia. Anioł położył mi dłonie na ramionach.
   - Idź, kochanie. Zajmę się tym - powiedział ze spokojem. W końcu się odezwał!
    Przez chwilę się zastanawiałam, gdy w końcu powiedziałam: - No dobrze, ale Edwardzie, masz tu zostać, również! Idę ci, kochana, przygotować kąpiel - dodałam, zwracając się do Rosalie, po czym skierowałam się do wyjścia.
    Gdy siedziałam na skraju wanny, do której lała się gorąca woda, usłyszałam krzyk i niszczone meble. Wstałam, jakby gotowa do biegu, by pomóc mojej rodzinie, jednak uspokoiło mnie przybycie Carlisle'a. Oznajmił, że zabiorą Rosalie na polowanie.
   - Nie przyjęła tego zbyt dobrze, z tego, co słyszę - powiedziałam. - Chciałabym z nią później porozmawiać, dobrze? - spytałam, splatając dłonie.
    Anioł podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło i otarł kciukiem niewidzialną łzę.
   - Jak sobie życzysz, skarbie. Przekażę jej to. A teraz idę. Wrócimy za kilka godzin. Baw się dobrze. Kocham cię.
    I wyszedł. Pozostawił mnie samą w tym ogromnym dworze. Zrzuciłam z siebie szpilki i sukienkę, odpięłam nylonowe pończochy od pasa i zdjęłam gorset. Wszystko wylądowało w kącie, a ja zanurzyłam się w wodzie. Otworzyłam oczy, wpatrując się w zamazany sufit. Leżałam tak długo, gdy w końcu postanowiłam się wynurzyć. Owinęłam się ciasno ręcznikiem i rozczesałam swoje mokre włosy. Wpatrywałam się dłuższą chwilę w lustro, doszukując się jakiś niedoskonałości w tym wampirzym ciele. Nie było ich.
    Tak owinięta w sam ręcznik, zabrałam swoje rzeczy i poszłam do garderoby. Wybrałam tam czarny gorset i moje ukochane pończochy. Do tego czarna sukienka z fiszbinami i szpilki w tym samy kolorze. Westchnęłam, wpatrując się w swoje odbicie w toaletce. Usta podkreśliłam krwistym kolorem. Nie wiedząc, co ze sobą począć, poszłam do biblioteki, wyciągając pierwszą lepszą książkę, by się w niej zanurzyć.
    Nie naczytałam się zbyt wiele, ponieważ ktoś wszedł do biblioteki. Z postaci kapała woda, która wytworzyła na wykładzinie kałuże. Odłożyłam książkę na stolik, który stał obok mnie, i wstałam.
   - Och, przepraszam. Zajmę się tym - powiedziała dziewczyna. W jej głosie nie było słychać ani nutki tego, że głupio jej, że weszła mokra. - Chciałaś mnie widzieć - dodała oschle.
    Westchnęłam cicho. Myślałam, że zwróci się do mnie tytułem ,,pani". Dziewczyna sprawiała wrażenie pyskatej i opryskliwej.
   - Usiądź, Rose - powiedziałam, wymawiając jej skrócone imię wolno i ostrożnie. - Chciałam cię zapytać, co zamierzasz.
    Rosalie usiadła na skórzanym fotelu, a ja oparłam się o stolik. Blondyna spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
   - Źle się wyraziłam, przepraszam. Gdy ja zostałam przemieniona w wampira, to pierwsze, co chciałam zrobić, to zabić mojego małżonka. - Dziewczyna spojrzała na mnie ponownie zdziwiona. - Nie kochałam go, słońce. To małżeństwo było wymuszone przez moich rodziców, a Charles, bo tak się nazywał był dla mnie brutalny i... Porozmawiamy o tym kiedyś indziej, dobrze? - Rose pokiwała głową. Jednak coś siedzi w tej głowie, pomyślałam. - Więc, Rose, powiedz mi, planujesz coś? Nie rób nic głupiego, proszę cię.
    Blondynka westchnęła i podeszła do mnie, wolnym krokiem. Chwyciła mnie z dłonie i spojrzała mi w oczy.
    - Przepraszam, ale muszę to zrobić. Oni mnie skrzywdzili, zgwałcili - powiedziała, krzywiąc się. - Nie daruję im tego. Mój plan jest świetny! Och, Esme, spokojnie! Nie pożywię się tą brudną krwią! O nie... Niech cierpią! - rzekła to i pocałowała mnie w policzek, po czym znikła.
    Wpatrywałam się w miejsce, w którym przed chwilą stała. To zachowanie było nie do pomyślenia! Zachowuje się, jakbyśmy się znały od lat! Ale to nie jest najważniejsze. Ona chce kogoś skrzywdzić i nieważne, że ona została przez tego kogoś zraniona i upokorzona. To tylko ludzie! Przecież nie mogę na to pozwolić!
   - Esme, musimy porozmawiać.
    Do pokoju wszedł Carlisle, ręce miał splecione z tyłu, a wzrok smutnego psiaka. Usiadł na fotelu, biorąc mnie na kolana.
   - Carlisle, nie mamy czasu! Rosa... - Nie dane mi było dokończyć.
   - Esme, Edward wie. Musiałem mu to powiedzieć! Nie dałbym rady tego dłużej przed nim taić! Przepraszam - wyszeptał, tuląc się w moją pierś.
    Przez chwilę zastanawiałam się, o co mu chodzi, aż w końcu się domyśliłam. Wstałam gwałtownie, odpychając go od siebie.
   - Jak mogłeś! - krzyknęłam pełna furii. - Przecież miał się nie dowiedzieć! To sprawa pomiędzy mną a tobą, Carlisle. Ponownie straciłam twoje zaufanie! - powiedziałam i wyszłam.
    Nie potrafiłam teraz z nim rozmawiać. Nie dość, że Rose coś planuje, to Carlisle tak po prostu oznajmia, że Edward wie o tym, że mój mąż mnie zgwałcił, a mi się to podobało! Nie mam ochoty na nikogo patrzeć! Z Carlisle'm jeszcze nie skończyłam, ale teraz nie to jest najważniejsze. Trzeba myśleć o nowonarodzonej.
    Wbiegłam do pokoju, który został jej przeznaczony, i wystraszyłam się. Siedziała w białej sukni z welonem we włosach i malowała się, uśmiechnięta.
   - Royce dostanie to, na co zasłużył.

__________________

    Rozdział dodany! Znalazłam na niego czas, co mnie bardzo cieszy, bo sprawiło mi to dużo przyjemności. Mam teraz mało czasu, ale jeszcze ten tydzień i będę miała więcej czasu. Nareszcie! Aż trudno mi w to uwierzyć, że z fizyki mogę zdawać na 4! Wciąż nie mogę przestać się z tego cieszyć! ;d Nie raz mam ochotę siąść i coś napisać, jednak - niestety - jest to niemożliwe, bo mam dużo na głowie, ale już nie długo to się zmieni! Yeah!

P.S.1.: Zapraszam na te blogi: TU i ten TU
P.S.2.: Jeżeli ktoś z was miałby taką ochotę, to niech napisze na moje GG, które jest podane w zakładce KONTAKT. ;)
P.S.3.:  Muszę dodać ten gif, bo w jakiś niewyjaśniony sposób mnie rozbraja.

P.S.4.: Cały rozdział powstał przy muzyce Julie London - kocham! ;**