46 Rozdział

                                                                                                         ,,Kiedy przestaniesz wciąż
                                                                                                           pędzić do przodu, to spróbuj
                                                                                                          dostrzec, jak ten świat się zmienia -
                                                                                                          na gorsze."

Esme:

    - Esme, słońce, nic się nie stało? - Carlisle patrzył na mnie zaniepokojony; przed chwilą znaleźliśmy się w Rio De Janeiro. - Od dwóch dni nic nie mówisz, zamilkłaś. Czyżbym coś źle zrobił? Może ktoś ci coś powiedział przykrego? Kochanie, proszę, odezwij się. Twoje milczenie jest dla mnie cierpieniem. - W jego głosie pobrzmiewała rozpacz.
    Wzięłam głęboki wdech. Chwyciłam go za ręce, patrząc prosto w jego oczy.
   - Dlaczego one są tak głębokie? Uważaj, mogę w nich utonąć. - Starałam się nie wracać do wieczora dwa dni wcześniej. Carlisle spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. - Twoje oczy, są piękne. Och, spójrz, taksówka już jest. - Miałam nadzieję, że nie będzie wymagał ode mnie odpowiedzi.
    Spojrzał tylko na mnie. Można było w jego wzroku dostrzec nutkę niedosytu, ale najwyraźniej odpuścił, taką przynajmniej mam nadzieję.
   - Wróćmy do tej rozmowy później. - Taksówkarz zabrał nasze bagaże i włożył do bagażnika. - Panie przodem. - Carlisle otworzył mi drzwi i czekał, aż wejdę, po czym sam znalazł się wewnątrz. Powiedział coś do kierowcy po portugalsku, jeżeli się nie mylę, i po chwili jechaliśmy. Położyłam głowę na ramieniu mojego małżonka i zamknęłam oczy - pragnęłam cieszyć się tą chwilą, chodź było to nadzwyczaj trudne, gdy wracały mi wspomnienia z dwóch dni wstecz.
    Nie miałam ochoty patrzyć na piękno miejsca, w którym przebywam, byłam zbyt zasmucona, przestraszona. Można zapytać czemu, przecież jest przy mnie mężczyzna, którego kocham i mam do niego, jak największe zaufanie. Ale... nie, nie dam rady nawet myśleć o tym, co się wydarzyło.
   - Słońce, jesteśmy na miejscu. - Nad uchem poczułam przyjemny powiew wiatru, jednak od razu domyśliłam się, że to słodki oddech mojego ukochanego.
    Pomógł mi wysiąść z taksówki. Jednym sprawnym ruchem wygładziłam fałdy na sukience, powstałe wskutek siedzenia. Rozejrzałam się wkoło. Ujrzałam śliczny, mały domek. Był z drewna. Od razu przyszły mi na myśl wspomnienia z minionych wakacji z rodziną. Wielki las, chatka i natura... piękne chwile.
   - Podoba ci się? - Carlisle objął mnie w tali, całując moją szyję. Wcześniej pomógł taksówkarzowi wyciągnąć nasze bagaże i zapłacił mu - zostaliśmy sami. - Chodź, pokaże ci wnętrze. Starałem się, aby był w twoim guście, jednak to Edward'owi zleciłem to zadanie. - A więc to dlatego nie było go bite dwa tygodnie. - Nie zwlekajmy dłużej.
    Carlisle zabrał się za wprowadzanie naszych rzeczy do środka, jednak ja stałam jak słup, który nie zamierza ruszać się z miejsca dopóty, dopóki ktoś go nie oderwie od ziemi, a tym kimś był mój mąż. Wziął mnie na ręce i ruszył w stronę domku. Objęłam jego szyję, tuląc się przy tym do niego. Wdychałam jego słodki zapach, starając się myśleć o pięknych chwilach, które wspólnie tu spędzimy.
    Niespodziewanie poczułam grunt pod stopami. Lekko się zachwiałam, ale Carlisle przechwycił mnie, śmiejąc się przy tym głośno. Spojrzałam na niego czułym wzrokiem - cieszyła go najmniejsza rzecz, która była związana ze mną. Przejechałam mu dłonią po torsie, jakby w geście pożegnalnym, lecz był on bardziej powitalny z mojej perspektywy.
    Skupiłam w tym momencie uwagę na wystrój wnętrza. Prawie wszystko było z drewna, jednak dodawało to niesamowitego uroku temu miejscu. Od razu na wejściu rozszerzał się dość duży salon, gdzie znajdował się kamienny kominek, i jadalnia pasująca doskonale do kuchni, którą łatwo było dostrzec przez otwarte drzwi od pokoju, gdzie można było skonsumować posiłek. Naprzeciw nas znajdowały się dość strome, drewniane schody, a wyżej, jak mogłam się domyślić, sypialnia i łazienka.
    Mój ukochany, nie zwlekając ani chwili dłużej, ponownie wziął mnie w swe objęcia, całkowicie zapominając o walizkach, zabrał na górę. Tak jak się tego spodziewałam, był tam tylko jeden pokój i łazienka. Najwyraźniej zbliżaliśmy się do tego pierwszego. Gdy przeszliśmy przez próg, w moje oczy natychmiastowo rzuciło się ogromne łoże z baldachimem i świeżą, białą pościelą. Ściany były tu białe, a meble wraz z podłogą - jak reszta domu - drewniane. Carlisle położył mnie delikatnie na łóżku, jakbym była z porcelany, i nachylając się nade mną patrzył mi prosto w oczy.
   - Nie pozwolisz mi najpierw zwiedzić domu i okolicy? - spytałam przekornie. - Z pewnością są tu piękne widoki, no i zawsze chciałam zobaczyć posąg Chrystusa z bliska. To musi być niesamowicie piękne. - Rozmarzyłam się. Byłam chrześcijanką mocnej wiary, więc właśnie to było dla mnie pierwszorzędne, reszta może zaczekać.
   - Na to, kochanie, przyjdzie jeszcze czas. - Carlisle odzywał się pomiędzy pocałunkami, które składałam na mojej szyi i biuście. - Zwiedzimy cały świat! Z tobą pojadę wszędzie, ale dziś chcę się nacieszyć moją piękną żoną, której tak bardzo pragnę.
    Poczuła, jak jego dłonie błądzą po moich plecach szukając zamka, a usta obsypują mnie pocałunkami. Z pozycji leżącej podniosłam się do siedzącej. Skuliłam się w drobną kulkę, chowając głowę, by Carlisle nie mógł ujrzeć mojego strachu.
   - Esme, zrobiłem coś nie tak? - spytał załamanym głosem. Krzywdzę go!
    Podniosłam głowę i spojrzałam na niego zrozpaczonym wzrokiem, który mówił, że to nie jego wina, ale moja. Mojego wyglądu, wampirzej gracji!
   - Nic nie jest twoją winą - wyszeptałam. - To ich wina, oni chcieli mnie skrzywdzić... ja... ja się boję.
   - Czego się boisz? Jacy oni? - Mój mąż starał się przytulić mnie, jednak odtrąciłam go.
   - Na statku, dwa dni temu wieczorem. Poszedłeś do tego mężczyzny, tego Georg'a. Oni wówczas przyszli i bez pukania weszli do środka. Carlisle, dwóch mężczyzn chciała mnie zgwałcić. - Mój ukochany spojrzał na mnie z niedowierzaniem, ale i również ze smutkiem. Musiałam to w końcu powiedzieć.

__________________

    I jak się podoba? Rozdział miał być dodany tydzień temu, ale mam dużo nauki. Następny będzie szybciej, gdyż mam rekolekcje i dużo wolnego czasu. Liczę na liczne komentarze, bo one dodają mi sił. :)